✍? شایان متین – رواندرمانگر
.
اضطرابِ ساختن، همواره از اضطرابِ تخریب کردن بیشتر است.
کودکان هنگام بازی با خونه‌سازی و لگوهایشان وقتی میخواهند چیزی بسازند با دقت و ظرافت بسیار عمل می‌کنند، تا مبادا دستشان بلرزد و همه چیز خراب شود ولی در پایان بازی در چشم بهم زدنی قطعات را متلاشی می کنند و از هم می‌پاشند.
مثل آب خوردن خودشان دست به تخریب همان چیزی می‌زنند که تا چند دقیقه قبل نگران خراب شدنش بودند.
در این مورد، همه ما کودکانی بزرگسالیم، اگر ظرفیت روانی‌ای برای پیشرفت‌هایمان نداشته باشیم، همواره رنج نداشتنش و تخریب شدنش را به جان می‌خریم.
ساختن ترسناک است؛ نکند نتوانم؟ نکند خراب شود؟ نکند لایق آن نباشم؟ نکند….؟
و چه بهتر قبل از آنکه کسی یا چیزی آن را از من بگیرد، «خودم» دست به تخریب آن بزنم! «خودم!».
گویی داستان نه آن چیز است و نه آن کس.
تنها، خودم.
و این است داستان تمایل انسان برای اینکه یک چیز زیبارو به آتش بکشه…